Filmy o gotowaniu, które sprawią, że zapomnicie o dietach

Filmy o gotowaniu stanowią ważną część naszego życia. Zdarza wam się po obejrzeniu takiego filmu prosto z kina iść do restauracji, najlepiej z kuchnią, o której był film, albo ugotować coś pysznego? Zmienić listę zakupów w sklepie, chcąc spróbować nowych dań? Nam – tak!

Filmy o gotowaniu wyznaczają u nas kierunki podróży, zapraszają do testowania kuchni kraju albo zachęcają do marzeń i perfekcji. Niektóre oglądamy raz za razem, na pochmurny wieczór, słaby dzień, zły i dobry humor, na relaks. Poniżej są wszystkie filmy, które obejrzałam/obejrzeliśmy co najmniej kilka razy, w kinie, w domu i z chęcią do nich wracamy.

WŁOCHY

Kuchnia włoska – moja pierwsza miłość gastronomiczna. W czasach mojego dzieciństwa, w Rosji były bardzo popularne książki i artykuły o Sophi Loren. Jej przepisy, diety, sposób bycia oraz, oczywiście, postulat, że wszystko, co osiągnęła  w swoim życiu, zawdzięcza spaghetti. Już wtedy mocno łączyłam spaghetti z ogromną gastronomiczną przyjemnością. Polecam – mądra kobieta ;)

No i kto później w dwóch minutach pokazał kwintesencję foodgazmu? Julia Roberts w Jedz, módl się, kochaj. Zanim się skrzywicie (jeśli nie oglądaliście filmu i nie czytaliście książki), dajcie mu szansę. Nikt tak seksownie nie jadł spaghetti, nikt tak nie wyznawał miłości do pizzy, jak ona.

Wiem, że ta książka spowodowała gigantyczne kolejki u balijskiego znachora i jeszcze większe tłumy poszukujących duchowości w Azji, zadeptujących klasztory w poszukiwaniu takich samych doznań i wielkiej miłości na końcu, jak autorka tej książki. Natomiast ten film uwielbiam i, marząc o tym kraju, lubię do niego powracać.

FRANCJA

Filmy o tej kuchni kreują wizerunek ambitnych szefów kuchni, pracujących godzinami nad każdym daniem, niezadowolonych nigdy ze smaku i dążących do perfekcji i doskonałych recenzji krytyków. Marzą, oczywiście, o kolejnych gwiazdkach Michelina.

Podążając za Meryl Streep z filmu Julie i Julia, zaczęłam chodzić na kursy i warsztaty kulinarne, kupiłam książkę Julii Child (tak jak pozostałe tysiące osób) i doprowadziłam swój Boeuf Bourguignon do perfekcji. Jeszcze nie ugotowałam wszystkich przepisów z książki, natomiast znalazłam tam sporo porad i zgłębiam powoli kuchnię francuską. Myślę, że się nie pomylę, jeśli powiem, że dla wielu osób sprowadza się ona do rozreklamowanych bagietek, żabich udek, ślimaków i serów. A jest naprawdę bogata w smaki i różnorodna! Czasem wykwintna i tradycyjna, czasem nowoczesna, przodująca w trendy i nowości, warta każdego kęsa, każdej minuty, spędzonej w kuchni. A film – to fajna podróż przez podstawy, tradycyjne przepisy i próba przybliżenia tej kuchni do czytelników świata, co chyba się Julii Child się udało.

W ślad za bohaterem filmu Podróż na sto stóp, przyprawy zaczęłam sypać łyżkami i zaczęłam namiętnie dodawać kardamon do dań, z pewnością więcej, niż dotychczas. Piękna hollywoodzka bajka o tym, jak kuchnia francuska z indyjską walczyła, o ciężkiej pracy, by gwiazdkę Michelina utrzymać i zdobyć kolejną oraz ogromie aromatów i widoków pięknych dań na talerzach. Ten film pięknie i całkiem niezauważalnie podpowiada również zalety świeżych produktów “od rolnika”, “z pola”, co ostatnio staje się normą nie tylko we Francji, również w Polsce.

Faceci od kuchni walczą między sobą, zderzając francuską kuchnię tradycyjną i molekularną. O tradycje w zawodzie walczy przeuroczy, przesympatyczny Jean Reno. Są poszukiwania dań doskonałych oraz próba stawiania czoła modzie. Osobiście nie byłam w stanie zrozumieć kuchni molekularnej nigdy i specjalną fanką nie jestem, więc wiecie, po czyjej stronie cały film byłam ;).

Długo się wahałam czy film Niebo w gębie powinien tu się znaleźć. Oparty na faktach, opowiada o szefowej kuchni prezydenta Francji. Aż tak mnie nie porwał, mimo że talerze wyglądały fantastycznie. Zostawiam ślad ku pamięci i waszej własnej decyzji.

Dokumentalne filmy o gotowaniu

Uwielbiam też francuską serię Chef’s Table. Historie sukcesu znanych francuskich szefów kuchni, o ich poszukiwaniach własnej drogi oraz o tym, co zazwyczaj zostaje między wierszami. Jeśli takie historie wam odpowiadają, polecam całą serię Chef’s Table z całego świata! Oglądałam już dwa razy i, z pewnością, obejrzę jeszcze kilka.

LONDYN

Bożyszcze kobiet (chyba!) Bradley Cooper jako Ugotowany w Londynie, walczący (jakżeby inaczej) o kolejną gwiazdkę Michelina. Coś w stylu fabularnej Piekelnej Kuchni albo Być jak Gordon Ramsay. Było sporo opinii niepochlebnych, natomiast osobiście bardzo go lubię. Intrygi na kuchni, czuwająca konkurencja, miłość (no pewnie!) i dania doskonałe, dzięki którym chce mi się być również odrobinę lepszą we własnej kuchni, z własnymi zdjęciami (tak, to właśnie wtedy zaczęłam czytać o stylizacji jedzenia).

HAMBURG

Ciepła historia o miejscu człowieka i poszukiwaniach siebie w multikulturowym kraju – Soul Kitchen. Czy da się namówić okolicznych mieszkańców, przyzwyczajonych do frytek i kiełbasy, spróbować czegoś innego? Czy da się utrzymać knajpę, mając siłę woli, marzenia i potykając się o kłody pod nogi?

Tylko Marta – Gordon Ramsay w spódnicy, twardo rządząca we własnej kuchni, na sali z klientami i w życiu, póki nie pojawia się siostrzenica, którą trzeba się zaopiekować. Hollywoodzka wersja z Catherine Zeta-Jones była dość słaba i pretensjonalna, tu widzę ludzką twarz nieprzerwanie pracującej kobiety, zmęczonej, mającej zrywy i nie wyglądającej po kilkunastu godzinach pracy jakby dopiero co wyszła z salonu kosmetycznego. Lubię też jeden z motywów filmu, w którym górę nad perfekcyjnym daniem, podanym przez kelnera w restauracji, bierze pizza i pasta, przygotowane w domu dla najbliższych. Może fajerwerków nie było, ale z pewnością nie będzie to czas zmarnowany.

Tyle w kontekście Europy.

USA

Po prostu Szef. Stracił swoją restaurację i wyruszył w nieznane – dosłownie i w przenośni – kupując foodtruck i robiąc kubańskie kanapki. Jadłabym! Też chciałabym poznać sekret doskonałego pieczonego mięsa. Lekka, przyjemna komedia o życiu, o miłości, o tym, że to, co nam przynosi radość, to nie zawsze garnitury, fine dining i mocarne nazwiska. Czasem można robić super projekty i być szczęśliwym w zupełnie innych okolicznościach życiowych. Przy okazji mały przykład wykorzystania Twittera w promocji własnej działalności.

Today’s Special utwierdził mnie w przekonaniu, że każdy może nauczyć się gotować, jeśli bardzo chce. A przyprawy dobierają się w mieszanki idealne, kiedy czuje się je sercem. Kucharz trafi pracę i marzy o szkoleniu w Paryżu, ale sytuacja rodzinna krzyżuje plany. Zostaję w Nowym Jorku i zabiera się za ratowanie rodzinnej restauracji z kuchnią hinduską. A co z tego wyjdzie – sami zobaczcie!

INDIE

Bardzo smutny i refleksyjny film o relacjach międzyludzkich w zatłoczonym mieście – Smak curry.

Wyobraźcie sobie, że dostawcy jedzenia w tych ogromnych indyjskich miastach praktycznie się nie mylą – parę przypadków na tysiące zamówień dziennie. Jednak czasem przypadek może przynieść coś więcej, niż irytację dokonaną pomyłką. Pokazany tam oczywiście wierzchołek lodowca zagmatwanych i skomplikowanych relacji damsko-męskich, kastowych, ale film i tak daje do myślenia.

JAPONIA

Sushi doskonałe

A właściwie ramen i sushi. Sushi uwielbiam bardzo, mimo że spotkałam się wiele razy z opinią, że nie ma nic wspólnego z tym, co znajdziemy w Japonii. Zrobię tu odstępstwo i zaproponuję film dokumentalny – Jiro śni o sushi, który opowiada o jednym z mistrzów sushi. O perfekcji, o wycieczkach na targ rybny, o doskonaleniu umiejętności i o surowości wobec siebie, by być lepszym każdego dnia.

Filmy o ramenie

Z filmami o ramenie mam w sumie zgrzyt. Zarówno jak japoński film Tampopo, tak i hollywódzka produkcja Miłość o smaku Orientu potrafią unieść brwi wysoko i chwilami zachęcają do wyłączenia filmu w trakcie.  Jednak z ogromnym namaszczeniem opowiadają o tworzeniu doskonałego bulionu, jego duszy i ceremonii konsumowania ramenu. To był ten moment, gdzie powiedzieliśmy sobie dość i następnego dnia poszliśmy na ramen w Warszawie. Po wizycie dodaliśmy Japonię do naszej listy priorytetowych destynacji podróżniczych.

FILMY O GOTOWANIU NA DESER

Przepis na miłość  – uroczy film o introwertykach, chorobliwie nieśmiałych społecznie osobach, którzy poprzez czekoladę potrafili odnaleźć siebie i miłość. Brzmi straszliwie pompatycznie, ale przez cały film uśmiech mi z twarzy nie schodził. No i próbowałam przy ekranie asystować, dając dobre rady (w końcu robiłam sama w Szwajcarii). Zazdrościłam też tym, kto tych dobrych pralin próbował :).

No i oczywiście polecam film Czekolada z Juliette Binoche – o nowych osobach w zamkniętych społecznościach, o inności i byciu obcym (bardzo bliski mi temat) oraz o pobudzających do życia pralinach. Jeśli po tym filmie nie macie ochoty udać się do jakiegoś sklepu z ręcznie robionymi czekoladkami i pralinami, to już nie wiem :). Uprzedzam tylko, że spędzenie czasu w takich sklepach jest bardzo zgubne. Im częściej się próbuje, tym trudniej potem kupić sklepowe pudełko czekoladek.

Filmy o gotowaniu bawią, uczą, inspirują, zapraszają do zabawy smakami. Od czasów pierwszego filmu w naszym domu przybyło sporo książek kulinarnych, a na stole zagościło bardzo dużo pysznych przepisów. Wam też życzymy udanych smacznych wieczorów 

Wersja do druku